Artystki, grają z konwencją lekcji anatomii, przesuwając uwagę z człowieka umieszczonego w centrum w kierunku krajobrazu na styku ludzkiego i tego, co alternatywne wobec człowieka. Stawiają sobie pytanie o to, czyje oko patrzy i jaki krajobraz tworzy swoim spojrzeniem. Rozszerzają percepcję o czułe ucho, rejestrujące procesy zachodzące w wewnętrznym krajobrazie dźwiękowym. Poszukują wielogłosowej anatomii.

Dwa ciała chłonące ziemię, wprowadzają pierwszy ruch w obszary obrosłe w tabu. Chcą siać, użyźniać, ogrzewać, chronić – przepuszczając przez siebie.

Wsłuchują się w kondycję pojedynczego człowieka – osobiste, małe kataklizmy, odnajdując wspólną przestrzeń z krajobrazem naturalnym niszczonym przez człowieka.

​

Anatomie

to przyleganie do wybuchów, które rozrywają zastany układ

to ożywianie tego, co zastygło w drodze na powierzchnię

to wpuszczanie przez szczeliny

to dotykanie skrystalizowanych w ciele osadów, pozostałości złożonych procesów akumulacji

to ćwiczenie ze spekulacji

to bliskość, która nie może nie być polityczna

to próba osadzenia się w przestrzeni, która naruszyła delikatną tkankę intymności